Είναι κρίμα που το καταπληκτικό κυριακάτικο ντέρμπι της Αθήνας δεν έγινε ανάμεσα σε ένα Παναθηναϊκό και μια ΑΕΚ που να μάχονται για τις πρώτες θέσεις της βαθμολογίας: αν με αυτού του είδους τη νίκη ο ΠΑΟ π.χ περνούσε πρώτος ή έστω δεύτερος, το ματς θα ήταν ασύγκριτα ωραιότερο, αφού κοντά στην ομορφιά του θα υπήρχε και κάμποση δραματικότητα. Ωστόσο όπως και να χει το πράγμα το ματς μας άφησε ένα μεγάλο νικητή και μια μεγάλη χαμένη – η διακοπή του πρωταθλήματος επιτρέπει να πούμε κι εδώ δυο κουβέντες και για τους δυο, ξεκινώντας από τον νικητή Παναθηναϊκό.
Επτά μέρες πριν
Η νίκη του Παναθηναϊκού ξεκίνησε επτά μέρες πριν: στην Τούμπα. Εκεί, ως διά μαγείας, ξαναείδαμε κάτι από τον Παναθηναϊκό των φιλικών του καλοκαιριού. Βοήθησε σε αυτό πάρα πολύ και ο ΠΑΟΚ. Η ομάδα το Αμπελ Φερέιρα παίζει πολλές φορές χωρίς να σκέφτεται καθόλου τον αντίπαλο - ειδικά όταν πιστεύει ότι εύκολα ή δύσκολα θα καταφέρει να φτάσει στη νίκη, γιατί ο αντίπαλος είναι του χεριού της. Ο ΠΑΟΚ επανέλαβε κατά κάποιο τρόπο το παιχνίδι που είχε κάνει στο γήπεδο του με τη Σλόβαν - περίμενε δηλαδή ο αντίπαλος να χάσει μόνος του. Αλλά αυτό δεν μειώνει καθόλου το εξαιρετικό παιχνίδι του Παναθηναϊκού – ένα παιγνίδι στο οποίο φάνηκε για πρώτη φορά αυτό που κυρίως έλειπε φέτος από την ομάδα του Γιώργο Δώνη: η πίστη στις δυνατότητές της. Χωρίς αυτή, όλα τα άλλα για τα οποία όλοι γράφουν (αλλαγές, γκολ, προσωπικές ενέργειες κτλ) δεν έχουν καμία σημασία.
Μένοντας στα αμειγώς αγωνιστικά η εφετινή ιστορία του Παναθηναϊκού είναι η ιστορία μιας ομάδας που έκανε ένα λάθος το καλοκαίρι: δεν φρόντισε να ενισχυθεί εκεί που πονούσε δηλαδή στην άμυνα της. Και που αυτό το λάθος προσπαθεί να το καλύψει με τη δύναμη της φανέλας της. Φυσικά και με τη δουλειά του προπονητή της, αλλά αυτό είναι αυτονόητο.
Όλες οι αγωνιστικές δυσκολίες του Παναθηναϊκού από το ξεκίνημα της χρονιάς έχουν να κάνουν κυρίως με τα μετόπισθεν – η νίκη με την ΑΕΚ απέδειξε ότι γκολ μπορεί να βρει αν πιέσει ένα αντίπαλο σωστά: ας μην ξεχνάμε ότι έβαλε και δυο στον ΠΑΟΚ ενώ με τον Ολυμπιακό δεν το έκανε γιατί ο Σα έπιασε ένα πέναλτι. Ο Παναθηναϊκός που πριν το ματς με την ΑΕΚ δεν είχε νίκη στο γήπεδο του, συμπεριφέρεται αρκετά καλά εκτός έδρας, ενώ ήταν αξιόμαχος και στα δύο δύσκολα παιχνίδια που είχε με αντιπάλους που κατεβήκανε να παίξουν εναντίον του με τον αέρα του φαβορί - αναφέρομαι στον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ -. γιατί πρώτα απ’ όλα σε αυτά τα ματς είχε ένα βασικό σχέδιο: το πως θα περιορίσει την επιθετικότητα του αντιπάλου του. Στην Τούμπα το έκανε πρεσάροντάς ψηλά και δημιουργώντας προβλήματα στον ΠΑΟΚ στο κομμάτι της οργάνωσης της επίθεσης. Φυσικά το έκανε με πολύ τρέξιμο, ένα τρέξιμο που δεν το είχαμε δει μέχρι το ματς με την ΑΕΚ στα εντός έδρας παιχνίδια του Παναθηναϊκού, διότι μιλάμε για τρέξιμο που συνιστά ανασταλτική δουλειά κι αυτή εντός έδρας, στο μυαλό των παικτών του Δώνη, ήταν στα προηγούμενα ματς λιγότερο απαραίτητη. Για να το πω με απλά λόγια με τον ΟΦΗ, την Ξάνθη, την ΑΕΛ ο ΠΑΟ πίστευε ότι μπορεί να κερδίσει απλά κρατώντας τη μπάλα. Με την ΑΕΚ αντιθέτως έτρεξε πολύ και το έκανε από την αρχή. Γιατί πίστευε πως μπορεί να κερδίσει αν το κάνει: το είχε κάνει στην Τούμπα.
Νίκη που φέρνει πίστη
Μετά το ματς της Τούμπας είχα γράψει ότι πέρα από τις συζητήσεις για τη διαιτησία, το συμπέρασμα που βγήκε από το μεγάλο ματς ανάμεσα στον ΠΑΟΚ και τον ΠΑΟ είναι ότι η ομάδα του Δώνη θα τρελάνει κόσμο φέτος μέχρι να τελειώσει το πρωτάθλημα. Η νίκη δεν ήρθε στην Τούμπα, αλλά το ματς εκείνο μεγάλωσε την εμπιστοσύνη των παικτών στην ίδια την ομάδα. Πολλές φορές στο μυαλό ενός ποδοσφαιριστή ο παίκτης και η ομάδα είναι δυο διαφορετικά πράγματα: ο παίκτης μπορεί να πιστεύει ότι είναι καλός, αλλά ότι αγωνίζεται σε μια ομάδα που δεν είναι καλή. Ο παίκτης του ΠΑΟ ήθελε ένα αποτέλεσμα για να πιστέψει ότι παίζει σε μια καλή ομάδα: το βρήκε αρχικά με τον Ολυμπιακό και μετά στην Τούμπα, όπου η πίστη του φούντωσε. Και αυτή του η πίστη του έδωσε τη νίκη με την ΑΕΚ.
Εγινε μεγάλη συζήτηση για τις αλλαγές του Δώνη, την καλή εμφάνιση του Χατζηζιοβάνη κτλ. Όλα αυτά ισχύουν και δεν ισχύουν. Οι αλλαγές του Δώνη έγιναν στο 45΄και η ΑΕΚ στο 52΄είχε μια τριπλή ευκαιρία να πάει στο 0-3, ενώ στην συνέχεια έχασε ευκαιρίες κι άλλες. Ο Χατζηζιοβάνης ήταν ο καλύτερος του ματς, αλλά το τρίτο γκολ ο ΠΑΟ το πέτυχε χωρίς αυτόν στο γήπεδο. Ο σκόρερ του γκολ της ανατροπής Δημήτρης Κολοβέτσιος μπήκε στο γήπεδο μετά την ευκαιρία του Γιακουμάκη για να βοηθήσει την άμυνα του ΠΑΟ να κρατήσει το 2-2. Θέλω να πω πως όλα είναι σχετικά, εκτός από ένα: την πίστη. Αυτή δεν προκύπτει από φάσεις ή επεισόδια: ή την έχεις ή δεν την έχεις. Νομίζω ότι οι παίκτες του ΠΑΟ την ξαναβρήκαν – να δούμε τι θα συμβεί και με τους οπαδούς: η πίστη αυτή είναι περισσότερο απαραίτητη σε όσους την ομάδα την εγκατέλειψαν. Αν αυτοί επιστρέψουν στο γήπεδο για να βοηθήσουν τον Δώνη μπορεί πραγματικά να αλλάξει η σεζόν του ΠΑΟ – ίσως και το ίδιο το μέλλον του.
Η πραγματικότητα και η ψευδαίσθηση
Τα τελευταία χρόνια οι οπαδοί του Παναθηναϊκού γύρισαν την πλάτη στην ίδια την πραγματικότητα προτιμώντας να ζουν με αναμνήσεις και φαντασιώσεις. Ακούω πολλούς που λένε ότι αυτό που βλέπουν «δεν είναι Παναθηναϊκός», έχοντας στο μυαλό τους τα παλιά μεγαλεία, δηλαδή ομάδες του Παναθηναϊκού πλούσιες και διοικητικά παντοδύναμες - όμως όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν. Ο σημερινός Παναθηναϊκός είναι αυτή η ομάδα και τίποτα άλλο. Δεν μπορεί να περιμένει μεγάλες ενισχύσεις για τον απλούστατο λόγο ότι δεν έχει εμφανιστεί κανένας τα τελευταία χρόνια για να την αποκτήσει και να επενδύσει. Ο οπαδός του ΠΑΟ μπορεί να περιμένει αυτόν τον «ευεργέτη – επενδυτή», που θα ξοδέψει δεκάδες εκατομμύρια ευρώ για να κάνει τον Παναθηναϊκό σούπερ ανταγωνιστικό. Μόνο που αυτή η προσμονή έχει ως συνέπεια η ομάδα να μείνει μόνη κι αν υπάρχει μία ομάδα του Παναθηναϊκού που έχει τεράστια ανάγκη την υποστήριξη του κόσμου της είναι τούτη εδώ: είναι μία ομάδα εργατική, τίμια, φτιαγμένη με πολλά νέα παιδιά και μεράκι. Αν ο κόσμος την αγκάλιαζε θα μπορούσε να κάνει σπουδαία πράγματα - πάντα στα πλαίσια των δυνατοτήτων της που ωστόσο, όπως φάνηκε στο παιχνίδι με την ΑΕΚ, δεν και μικρές.
Η πίστη του Δώνη είναι ακλόνητη, χρειάζεται όμως και η πίστη των οπαδών. Το γιατί ο κόσμος του Παναθηναϊκού προτιμάει μία ψευδαίσθηση, (δηλαδή την πιθανότητα ότι θα εμφανιστεί ο τρομερός λεφτάς που θα βάλει εκατομμύρια, θα φέρει παίκτες, θα φτιάξει γήπεδα κτλ κτλ), από τη σημερινή πραγματικότητα μπορώ να το καταλάβω: σε αυτή τη χώρα αγαπάμε πάντα υπερβολικά ψευδαισθήσεις κι αυταπάτες. Αλλά αργά η γρήγορα ξυπνάμε. Ο Παναθηναϊκός φωνάζει ότι δικαιούται υποστήριξης: αυτό είναι για μένα το αποτέλεσμα της ανατροπής του ΟΑΚΑ και όχι τόσο οι τρεις βαθμοί. Αν ο κόσμος αποφασίσει να υποστηρίξει τον ΠΑΟ θα γίνεται αυτομάτως καλύτερος. Αλλιώς αυτή η νίκη θα γίνει μία ωραία εξαίρεση σε ένα πρωτάθλημα με μεγάλα σκαμπανεβάσματα και τίποτα άλλο.
Για την ΑΕΚ, που έχει μια πιο δύσκολη ιστορία, θα τα πούμε αύριο…
